#Job

Ek het ‘n vriend wat die gewoonte het om sy sinne te begin met: “Kom laat ek julle nou sê…” Dit irriteer die wit-warm-waks uit my. Want, hy laat dit klink asof hy die antwoord op almal se vrae het. Maar, as ek eerlik moet wees, irriteer dit my omdat ek nie voorgesê wil word nie.  Dit is die gevoel wat ek kry terwyl ek die gesprekke in die Boek van Job lees en herlees. […]

Dit is nie asof Job insae in die gesprek “agter die gordyne” gehad het (in Job 1-2) waar die satan met God onderhandel het nie. Job is fyngemaal deur die lewe. (Of was dit dalk deur God?) Kyk ons om ons, dan sien ons dit daagliks. As ons maar net kan verstaan waarom God alles toelaat. Dalk is die enigste gevolgtrekking tog die een waarby die digter, Adam Small, uitkom: “Die Here het ga’skommel en

Die Boek van Job staan bekend as wysheidsliteratuur (waarvan die grootste gedeelte uit gedigte bestaan).  Die probleem met hierdie genre is dat, al klink elke teksvers “mooi”, niks as losstaande gesien kan word nie. Neem byvoorbeeld Job se vriende wat daarop aandring dat hy net sy sonde moet erken. Sou ons nie elkeen van daardie teksverse kon gebruik en die allerlieflikste preke kon maak saam met tekse soos 1 Joh 1:8-10 nie: “As  ons beweer

As Job ‘n duidelike antwoord by Elihu sou wou kry oor waarom hy soveel moes ly, gaan hy nie daar regkom nie. Elihu herhaal eintlik net wat die ouer vriend, Elifas, reeds in Job 5:17-18 gesê het: “Dit gaan goed met die mens wat deur God tereggewys word. Jy moet nie die bestraffing van die Almagtige verontagsaam nie. Dit is Hy wat wonde toedien, maar Hy verbind hulle weer, wat seer slaan, maar Hy maak

Tree net eers een treetjie terug en laat ons eers weer kyk wat Job se vriende se antwoorde op sy lyding was. Duidelik moes Job (of sy kinders) – wetend, of onwetend – iets vreesliks in die oë van die Here gedoen het! En telkens het Job se reaksie dieselfde gebly: “Sê my waar ek verkeerd gedoen het” (6:24).  Vir Job raak die gevolgtrekking dus vanselfsprekend: “Eintlik is dit om ‘t ewe … of ‘n

Mooiweers-vriende; daarvan het ons almal baie. Genoeg kom-en-gaan-vriende ook. Natuurlik ook diegene wat jou altyd goed laat voel. Maar mag elkeen van ons daardie een spesiale vriend of vriendin hê wat bereid is om ons bewus te maak van ons afdwaalpaaie – selfs al wil ons dit nie hoor nie. Diegene wat ons só liefhet en juis daarom hulself nie blind hou vir ons foute nie. Elihu was so ‘n vriend.  Die Hebreeuse naam “Elihu”

Die Bybel is ‘n gevaarlike boek. Of, dalk moet ek sê, die Bybel in die verkeerde hande is ‘n gevaarlike boek. Waarom sou ek nou daaraan dink? Die vriende van Job laat my hieraan dink. Hulle wyshede is soms so poëties-mooi. As jy al die “mooi” versies onderstreep, sal daar werklik ‘n klompie juwele uit hul gesprekke met Job gevind kan word. Die probleem is dat ‘n mens enkele verse heeltemal uit konteks kan aanhaal,

 Die tweede vriend wat “insig” in Job se kop wou praat, is Bildad. Waar Elifas nog subtiel was om te sê dat die fout by Job lê, is Bildad glad nie so diplomaties nie. Die feit dat jou kinders dood is, Job, is die gevolg van hulle eie sondige toedoen (Job 8:4). Sjoe! Maar, dit word nog erger: waar Job homself as onskuldig gesien het, verklaar Bildad hom op die koop toe as die skuldige.

“Wat is die mens dat U hom so hoog ag, dat U op hom ag gee?” (Job 7:17) Hierdie woorde van Job klink so bekend! Dit herinner aan die mooie Psalm 8, waar Dawid (eeue later) sy loflied begin en eindig met hierdie woorde: “Here, ons Here, hoe wonderbaar is u Naam oor die hele aarde” (v2, 10). Al jubelend kyk Dawid na die lewe om hom en hy is bly-verstom dat God bemoeienis maak

Satan het van die toneel verdwyn. Op die verhoog verskyn drie nuwe name: Elifas, Bildad en Sofar. Van ver af kom hulle om hul vriend te troos, maar hoe troos jy as die pyn te swaar is. Vir sewe dae sit hulle net by Job, swygend (Job 2:11-13).  En dan begin Job (in Hf 3): Waarom? Waarom? Ses maal: waarom? Die lewe het vir hom alle betekenis verloor! Wil jy nie ook huil as jy