September 2024

Onlangs het ek ‘n gesprek met ‘n groep retreatgangers gefasiliteer waarin ek die vraag gevra het: noem een preek wat ‘n lewensveranderende invloed in jou lewe gehad het. Sommige kon sommer dadelik begin gesels; ander moes lank nadink.  Die antwoord wat my die meeste geraak het, was van ‘n ouer man wat gesê het, sy keuse is nie soseer ‘n enkele preek nie, wel ‘n sinnetjie wat hy die dominee by meer as een geleentheid […]

Bekering is iets anders as berou. Of wag, laat ek dit so stel – bekering sluit sekerlik berou in; maar bekering is veel meer as berou. Bekering beteken bloot om van rigting te verander. So lees ons telkens hoe Jesus vir mense uitgenooi het met “Volg My!” Anders gestel, loop dieselfde pad as wat Jesus geloop het. Eintlik, as ons meer presies wil wees, beteken bekering om ‘n nuwe manier van dink te ontdek, en

Verlede week was die fokus oorwegend op die realiteit van vernuwing wat om ons plaasvind. Soos God die seisoene verander, so skep dit in ons die begeerte om die metaforiese winterkoue (ook in ons hart) af te skud en met nuwe energie te wil leef. Wat ons begeerte vir vernuwing voed, is juis die belofte van God dat vernuwing moontlik is! God gee nie met ons moed op nie. God is die God van nuwe

Sou iemand my vra na ‘n gunsteling aanhaling, sal die tweede-eeuse kerkvader, Irenaeus, Biskop van Lyon, se woorde waarskynlik eerste na vore kom. Dit is ‘n bekende sinnetjie in Latyn: “Gloria Dei est vivens homo!”. In Engels word dit vertaal met, “The glory of God is a human fully alive.” Ek vertaal dit bloot as, “God word verheerlik deur iemand wat werklik leef en nie maar net bestaan nie.” In Irenaeus se tyd – terwyl

Frederick Buechner, teoloog en skrywer, het gesê dat “genade” ons herinner dat God aan die woord is:  “Hier is jou lewe. Hier is die wêreld. Mooi én slegte dinge sal gebeur, maar jy hoef nie bang te wees nie, in beide mooi én slegte dinge is God by jou. Alles in die skepping is vir jou bedoel – daar is net een “vangplek”:  soos met enige geskenk, is die geskenk van genade en blydskap joune

Tydens ons blomme-trippie ry ons by ‘n lemoenplaas verby waar trekkers lang treintjies vol vrugte agterna trek. In die boorde werk plukkers onverpoosd. Pluk die vrug! Pluk die dag! Carpe Diem! Dis makliker gesê as gedaan! Ons lewe is allesbehalwe een asemrowende avontuur. Vir sommige mense word hul dae geslyt in eensame of vervelige, lang ure; en môre herhaal dit weer. Wat is daar dan nou om met albei hande aan te gryp?! Horatius, die

Ek probeer meditasies gewoonlik vooruit skryf. Hierdie meditasie (#4) skryf ek op lentedag. Op die hoë Kaapse bergspitse lê sneeulae nog dik. Ongeag wat die temperatuurmeter vandag sê, wéét ek: die lente is hier. Hoe so? Gister het ek in Nieuwoudtville rondgery en blomme in oorvloed gesien. Plate en plate daarvan. ‘n Dag of wat vroeër was die blomme van die Biedouwvallei op die spyskaart. Veelkleurigheid in oormaat. Søren Kierkegaard, die Deense teoloog, is bekend

Een van Martin Luther se goeie vriende, die teologieprofessor, Philip Melanchthon,  het die gewoonte gehad om bedags boek te hou van elke verspeelde geleentheid waar hy die evangelie kon verkondig. Saans het hy een vir een die oomblikke voor God bely; pleitend dat God tog nog een dag by sy lewe sal gun. Saam daarmee dat God tog ook van hom dan ‘n betroubare getuie sal maak. (Ons gebruik die woord “mindfulness” – bewustheid –

Geen mens sal die uitsig kan indink as jy nie self, op hierdie oomblik, op hierdie plek, was nie. Ek (ons) sit tussen geel en pers en oranje en wit en blou lenteblommetjies; 360 grade omring deur die grootste skoonheid wat ek nog ooit gesien het. Namaqualand. Behalwe dat niemand van ons op hierdie oomblik die skoonheid sien nie.  Ons het probleme. Groot probleme. Die bussie waarin ons ry is kniediep in modder vasgeval. Die

#1 VREESLOSE VERNUWING Die natuur, wat gedurende die winter bykans stilgestaan het, bars nou om ons uit in volle glorie. Lente het aangebreek! Hierdie seisoen van vernuwing is ‘n kragtige metafoor vir die Christelike lewe. Die vreesloosheid waarmee botsels en blombolle hulself aan die wêreld aankondig – ongeag watter koue  front nog sou kom – herinner aan die radikale transformasie wat die Heilige Gees in die eerste gelowiges bewerk het. Onthou jy: Petrus, wat eens